Op naar een restaurant, het mag ook wel eens. Het kost wel wat moeite om me uit de auto te wringen op de parking. 7,5 cm aan elke kant, zo hebben ze het gepland om het onderste uit de kan te halen.
Het restaurant viel van in het begin al wat tegen. Ik ben van een generatie waar de restaurantjes gezellig en warm hoorden te zijn. Hier was het sjiek en koud. Afijn, zoals de mensen tegenwoordig.
Nadat we te horen kregen dat we om kwart voor acht de plaats moesten ruimen voor de volgende gasten, viel het mij op dat de witte marmeren tafel voor twee personen eigenlijk zo klein was, dat ik me afvroeg of twee borden er wel op zouden kunnen. En hoe moet ik hier nu weer "parkeren"? Nu ja, dat interieur was zo gepland om het onderste uit de kan te halen.
Alle tafels waren uit hetzelfde ijskoude witte marmer en alle tafels zagen er te klein uit en er zat nergens een doekje op en toen kwam de fles San Pellegrino er aan. Reeds geopend. Oei, als dat maar goed gaat, ik ken dat. En inderdaad hoor, zelfgemaakt kraantjeswater met te weinig gas erop, en helemaal niet de smaak van San Pellegrino.
Ik had een pizza met ansjovis besteld en de borden pasten bijna net op het marmeren blad, het waren witte niet-pastaborden en die werden met een schel geluid op het marmeren blad geknald.
Op mijn pizza lagen er 5 ansjovisfilets. Vijf. Ik dacht, zou de kok nu het zesde fileetje zelf naar binnen gespeeld hebben ?
Honger had ik, en ik wou nu niet mijn avond vergallen door het aantal vissen per kubieke meter tomatensaus te berekenen. Ten aanval dus, en dat bleek nodig ook.
Het warme bord was na een kwart pizza al zo ijskoud als de marmeren tafel, en na een halve pizza was de rest van de pizza dat ook. En zo ook de pizza van mijn vrouwtje...
